W początkach motoryzacji środki zbiorowego transportu ludności nosiły barwy właściwe dla pełnionej służby, tj.:

• transport miejski
• lokalny, regionalny, międzymiastowy

Były to oznaczenia stałe, bez względu na usługodawcę. Pojazdy PKS malowane były na niebiesko od dolnej krawędzi pojazdy do dolnej krawędzi linii okiennej, a wyżej biały lub częściej kremowy. Przed woją był to jedyny państwowy usługodawca transportu, więc komunikacja miejska była również obsługiwana pojazdami w tym kolorze.

Typowo miejskie pojazdy (i jednocześnie zakłady) pojawiły się zasadniczo po wojnie (w 1928 roku podjęto próbę stworzenia zakładu obsługującego miasto, ale po trzech latach działalności zbankrutował, kolorystyka nieznana). Te nosiły barwy: czerwoną od dolnej krawędzi pojazdu do dolnej krawędzi okiennej, wyżej biały lub kremowy.

Po wojnie pojazdy prywatnych przewoźników decyzją władz malowane były w mniemaniu władz w barwy upokorzające, tj. kolor brązowy od dolnej krawędzi pojazdu do dolnej linii okiennej, wyżej kremowy. W 1950 prywatne zakłady przewozowe zlikwidowano.

W latach osiemdziesiątych prawdopodobnie ze względu na trudności z uzyskaniem materiałów oszczędzano na czerwonej farbie i z tego powodu pojazdy malowano w białym kolorze, a czerwonym elementem był poziomy pas koloru czerwonego zlokalizowany pomiędzy poziomą linią nadkoli, i dolną krawędzią linii okien.
Z tych samych przyczyn pojazdy PKS malowane były równie oszczędnie, tj. elementem „kolorowym” był niebieski pas w tych samych ramach.

Od początku lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku przyszła moda na indywidualne oznaczanie pojazdów dla każdego miasta.

Częstochowskie pojazdy zaczęły nosić kolory ciemnoczerwony od dolnej krawędzi do listwy bocznej, a powyżej kremowy. W roku 1995 pojawiła się współczesna szata, tj.: białe tło, a na nim dwa pasy w kolorach granatowym i lilaróżowym biegnące równolegle w dolnej części pojazdu od przodu, a w tylnej części pojazdu pasy te przecinają się dwukrotnie tworząc charakterystyczny zygzak wędrujący w górę, pod dolną krawędź okien. Szata ta wzbudziła kontrowersję na forum publicznym, jednoznacznie kojarzyła się z szatą graficzną pojazdów turystycznych, zamiast budzić powagę pojazdu publicznej regularnej komunikacji zbiorowej. W latach późniejszych odeszło się od konsekwencji jednakowego oznaczania autobusów tworząc różnorakie wariacje opisanego wzoru poprzez ciągłe prowadzenie pasów przez całą długość pojazdu, a nawet odejście od stosowania stałych kolorów pasów. Dobry smak psują także reklamy zamieszczane na powierzchniach karoserii pojazdów. Reklamy zamieszczane są nieraz na całej powierzchni karoserii pojazdów uniemożliwiając identyfikację właściciela pojazdu, co jest wymagane przepisami Kodeksu Ruchu Drogowego. Zamieszczanie reklam na całej powierzchni karoserii neguje także ideę noszenia cech wspólnych dla wszystkich autobusów MPK w Częstochowie sp. z o.o.

Jeszcze gorzej przedstawia się estetyka pojazdów „oczekujących na nową reklamę”. Pomalowane są jedynie w kolorze białym, na tło którego naniesione są oznaczenia wymagane przepisami Kodeksu Ruchu Drogowego, tj. nazwa przewoźnika i numer ewidencyjny pojazdu. Samo białe tło budzi określenia „ohydności”, lub nawet „paskudności” wśród obserwujących mieszkańców lub turystów.

Całość stanowi utrudnienie dla osób postronnych (w szczególności osób starszych i turystów) w identyfikacji pojazdów należących do MPK w Częstochowie sp. z o.o. Dodatkowo różnorodność graficzna pojazdów omawianego przewoźnika budzi wątpliwość dotyczącą powagi i godności zaufania do omawianego przewoźnika ze względu na sygnalizowanie braku porządku i konsekwentności.

Dlatego konieczne jest opracowanie indeksu jednolitego oznaczania taboru MPK w Częstochowie sp. z o.o. Pozwloli to uniknąć sytuacji prowadzących do błędnego lub nieestetycznego oznaczania pojazdów. Takim indeksem pochwalić się mogą duże, szanujące się przedsiębiorstwa zachodnie, gdzie skrupulatnie określa się każdy element graficzny.
Czas na Częstochowę.

Tekst opublikowany na stronie www.dominikwojcik.prv.pl oraz na www.ckmkm.inds.pl
Udziela się prawa do wykorzystywania tekstu w innych publikacjach pod warunkiem podania źródła.